***

W lustrze ostatnich kropel ciemności

dostrzegam niepewność kolejnego ruchu

Ileż jest zmarnowanej miłości

która umiera tak bardzo po cichu.

Słucham świtu

by nie minąć dnia

A potem...

chwila bezruchu

kiedy jasność zderza się z nocą

zanurzone w głębi nieskończoności.

W krzywych słowach

szukam odbicia

prostych prawd.

Ucieka czas.

Serce oszalało.

Zwolnione od wyroku

podziękowało.

Co dalej...

bije... od świtu do zmroku.

Idę

swoją drogą

krok po kroku.

Warszawa, 2009 r.

[ Home ]